Niepewnie stawiam pierwsze kroki, przekonana że ziemia zaraz się zakołysze, że stracę równowagę i nikt jej mi już nie zwróci. Nigdy. Błędnik wysyła same błędne sygnały, a wielki świat rozkłada skrzydła tak,ze spoza nich niczego nie widzę.
Dlatego po pierwszych krokach pojawiają się te drugie i trzecie, już pewniejsze. Nabieram wprawy. I chociaż nie ma tutaj żadnej pewności – idę. I chociaż nie widzę co jest dalej – idę. I chociaż zakręty przyprawiają mnie o zawrót głowy – idę.
– A ty… co robisz? – pytam.
