Miesiąc: wrzesień 2014

to niechybnie opowiedziałoby mi historię smaku, za ktorym tęskniłabym przez cały dzień. Śniadanie bowiem są taaaakie podstępne.

Oczywiście doceniam ładunek wizualny Sin City oraz perwersyjną urodę wszelkich damulek, doceniam siłę rażenia ponurych kadrów, oraz aktorów – doceniam, konwencja jest znana i trudno powiedzieć, że nie jest OK.

Problem w tym, że nawet jeśli poruszamy się po terenie pokomiksowym, siedzimy po uszy w schemacie z którego zrezygnować nie można – opowieść, ładunek okrucieństwa i bezsensu może zmęczyć widza.
Mnie zmęczyło.

Przygotowana na czarno –białe kadry i czerwone morze krwi nie czułam już tej ekscytacji formułą filmową, a akcja – powiedzmy sobie szczerze – raczej umowna nie niosła ze sobą niczego, co by zachwycić mogło. Ot, stare, grzeszne historyjki.

W każdym razie wizyta w Sin City w moim przypadku okazała się nużąca, żądza mordu którą epatowali twórcy nie została przez mnie doceniona.
No i klops.

owa myśl wyglądająca jak mądrość ludowa powstała dziś, poza ludem, o 18.17, z myślą o tym, że czas nastawić pranie. W tej sytuacji uraczyłam się automądrością, by zawczasu szukać treści tam, gdzie pierwsze skrzypce  grać zechce brzmienie.